دیوان حافظ
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| ' | دیوان حافظ از حافظ | فهرست غزلیات |
| طبق تصحیح محمد قزوینی و قاسم غنی |
 |
این اثر ناتمام است. در صورتی که علاقه‌مند به همکاری در کامل کردن این اثر هستید، صفحات راهنما را مطالعه کنید.
(منبع اثر:دیوان حافظ ) |
توانا بود هر که دانا بود دیوان خواجه شمس‌الدّین محمّد حافظ شیرازی قدّس سرّه العزیز باهتمام محمّد قزوینی و دکتر قاسم غنی بسرمایه کتابخانه زوّار چاپ «سینا» تهران فهرست مندرجات کتاب
|
فهرست غزلیّات
- مطلع غزلصفحه
حرف الف ۱۲ غزل ۳ الا یا ایّها السّاقی ادر کأسا و ناولها ۲ ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما ۱۰ بملازمان سلطان که رساند این دعا را ۶ دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را ۵ دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما ۸ رونق عهد شبابست دگر بستانرا ۷ ساقیا برخیز و در ده جام را ۷ ساقی بنور باده برافروز جام ما ۹ صبا بلطف بگو آن غزال رعنا را ۴ صلاح کار کجا و من خراب کجا ۳ صوفی بیا که آینه صافیست جام را ۶ حرف ب ۲ غزل گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب ۱۱ میدمد صبح و کِلّه بسته سحاب ۱۱ حرف ت ۸۱ غزل آن پیک نامور که رسید از دیار دوست ۴۲ آن ترک پری‌چهره که دوش از بر ما رفت ۵۷ آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست ۴۰ آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشبست ۲۳ اگر چه باده فرح‌بخش و باد گل بیزست ۳۰ اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست ۴۵ المنة للّه که در میکده بازست ۲۹ ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت ۱۲ ای غایب از نظر بخدا می‌سپارمت ۶۳
| ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست | ۱۵ |
| ای هدهد صبا بسبا می‌فرستمت | ۶۲ |
| باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبرست | ۲۸ |
| بجان خواجه و حقّ قدیم و عهد درست | ۲۱ |
| بدام زلف تو دل مبتلای خویشتن است | ۳۶ |
| برو بکار خود ای واعظ این چه فریادست | ۲۵ |
| بکوی میکده هر سالکی که ره دانست | ۳۳ |
| بلبلی برگ گلی خوش‌رنگ در منقار داشت | ۵۴ |
| بنال بلبل اگر با منت سر یاریست | ۴۶ |
| بیا که قصر امل سخت سست بنیادست | ۲۷ |
| بی‌مهر رخت روز مرا نور نماندست | ۲۷ |
| تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست | ۲۶ |
| جز آستان توام در جهان پناهی نیست | ۵۳ |
| چو بشنوی سخت اهل دل مگو که خطاست | ۱۷ |
| چه لطف بود که ناگاه رشحهٔ قلمت | ۶۴ |
| حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست | ۵۲ |
| حال دل با تو گفتنم هوس است | ۳۰ |
| حسنت باتّفاق ملاحت جهان گرفت | ۶۰ |
| خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست | ۲۳ |
| خلوت‌گزیده را بتماشا چه حاجتست | ۲۴ |
| خم زلف تو دام کفر و دینست | ۳۹ |
| خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت | ۱۳ |
| خواب آن نرگس فتّان تو بی‌چیزی نیست | ۵۳ |
| خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست | ۴۵ |
| خیال روی تو در هر طریق همره ماست | ۱۸ |
| دارم امید عاطفتی از جناب دوست | ۴۲ |
| در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست | ۲۰ |
| درین زمانه رفیقی که خالی از خللست | ۳۲ |
| دل سراپردهٔ محبّت اوست | ۴۰ |
| دل و دینم شد و دلبر بملامت برخاست | ۱۶ |
| دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت | ۵۴ |
| راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست | ۵۰ |
| رواق منظر چشم من آشیانهٔ تست | ۲۵ |
| روزگاریست که سودای بتان دین منست | ۳۷ |
| روزه یکسو شد و عید آمد و دلها برخاست | ۱۶ |
| روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست | ۵۱ |
| روضهٔ خلد برین خلوت درویشانست | ۳۵ |
| روی تو کس ندیده و هزارت رقیب هست | ۴۴ |
| زان یار دلنوازم شکریست با شکایت | ۶۵ |
| زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست | ۵۰ |
| ز گریه مردم چشمم نشسته در خونست | ۳۸ |
| زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست | ۲۰ |
| زلفت هزار دل بیکی تار مو ببست | ۲۲ |
| ساقیا آمدن عید مبارک بادت | ۱۴ |
| ساقی بیار باده که ماه صیام رفت | ۵۸ |
| ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت | ۵۹ |
| سر ارادت ما و آستان حضرت دوست | ۴۱ |
| سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت | ۱۴ |
| شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت | ۵۹ |
| شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست | ۱۹ |
| شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت | ۶۱ |
| صبا اگر گذری افتدت بکشور دوست | ۴۳ |
| صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت | ۵۶ |
| صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است | ۳۱ |
| صوفی از پرتو می راز نهانی دانست | ۳۴ |
| عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت | ۵۶ |
| کس نیست که افتادهٔ آن زلف دو تا نیست | ۴۸ |
| کنون که بر کف گل جام بادهٔ صافست | ۳۱ |
| کنون که میدمد از بوستان نسیم بهشت | ۵۵ |
| گر ز دست زلف مشکینت خطائی رفت رفت | ۵۷ |
| گل در بر و می در کف و معشوقه بکامست | ۳۲ |
| لعل سیراب بخون تشنه لب یار منست | ۳۶ |
| ما را ز خیال تو چه پروای شرابست | ۲۱ |
| ماهم این هفته برون رفت و بچشمم سالیست | ۴۷ |
| مدامم مست میدارد نسیم جعد گیسویت | ۶۶ |
| مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست | ۴۴ |
| مردم دیدهٔ ما جز برخت ناظر نیست | ۴۹ |
| مطلب طاعت و پیمان صلاح از من مست | ۱۸ |
| منم که گوشهٔ میخانه خانقاه منست | ۳۸ |
| میر من خوش میروی کاندر سر و پا میرمت | ۶۳ |
| یا رب این شمع دلفروز ز کاشانهٔ کیست | ۴۷ |
| یا رب سببی ساز که یارم بسلامت | ۶۲ |
| حرف ث ۱ غزل |
| درد ما را نیست درمان الغیاث | ۶۶ |
| حرف ج ۱ غزل |
| توئی که بر سر خوبان کشوری چون تاج | ۶۷ |
| حرف ح ۱ غزل |
| اگر بمذهب تو خون عاشقست مباح | ۶۸ |
| حرف خ ۱ غزل |
| دل من در هوای روی فرّخ | ۶۸ |
| حرف د ۱۴۵ غزل |
| آنانکه خاک را بنظر کیمیا کنند | ۱۳۲ |
| آنکس که بدست جام دارد | ۸۰ |
| آنکه از سنبل او غالیه تابی دارد | ۸۴ |
| آنکه رخسار ترا رنگ گل و نسرین داد | ۷۶ |
| آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند | ۱۲۹ |
| آن یار کزو خانهٔ ما جای پری بود | ۱۴۶ |
| ابر آذاری بر آمد باد نوروزی وزید | ۱۶۲ |
| از دیده خون دل همه بر روی ما رود | ۱۴۹ |
| از سر کوی تو هر کو بملامت برود | ۱۵۰ |
| اگر آن طایر قدسی ز درم باز آید | ۱۵۹ |
| اگر ببادهٔ مشکین دلم کشد شاید | ۱۵۵ |
| اگر روم ز پیش فتنها بر انگیزد | ۱۰۶ |
| اگر نه باده غم دل زیاد ما ببرد | ۸۸ |
| ای پستهٔ تو خنده زده بر حدیث قند | ۱۲۲ |
| بآب روشن می عارفی طهارت کرد | ۹۰ |
| بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایبان دارد | ۸۱ |
| بحسن و خلق و وفا کس بیار ما نرسد | ۱۰۶ |
| بخت از دهان دوست نشانم نمیدهد | ۱۵۵ |
| بر سر آنم که گر ز دست برآید | ۱۵۷ |
| بسّر جام جم آنگه نظر توانی کرد | ۶۷ |
| بعد ازین دست من و دامن آن سرو بلند | ۱۲۳ |
| بکوی میکده یارب سحر چه مشغله بود | ۱۴۶ |
| بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد | ۹۱ |
| بنفشه دوش بگل گفت و خوش نشانی داد | ۱۳۷ |
| بود آیا که در میکده‌ها بگشایند | ۱۳۷ |
| بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید | ۱۶۴ |
| بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد | ۸۹ |
| بیا که رایت منصور پادشاه رسید | ۱۶۳ |
| پیرانه سرم عشق جوانی بسر افتاد | ۷۵ |
| پیش ازینت بیش ازین اندیشهٔ عشّاق بود | ۱۴۰ |
| تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود | ۱۳۹ |
| ترسم که اشک در غم ما پرده‌در شود | ۱۵۳ |
| تنت بناز طبیبان نیازمند مباد | ۷۲ |
| جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد | ۸۶ |
| جمالت آفتاب هر نظر باد | ۷۱ |
| جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید | ۱۶۰ |
| چو آفتاب می از مشرق پیاله بر آید | ۱۵۸ |
| چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد | ۶۲ |
| چو دست بر سر زلفش زنم بتاب رود | ۱۵۰ |
| چه مستیست ندانم که رو بما آورد | ۹۸ |
| حسب حالی ننوشتیّ و شد ایّامی چند | ۱۲۳ |
| حسن تو همیشه در فزون باد | ۷۳ |
| خستگانرا چو طلب باشد و قوّت نبود | ۱۴۱ |
| خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد | ۷۴ |
| خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود | ۱۵۱ |
| خوش آمد گل وزان خوشتر نباشد | ۱۱۰ |
| خوشست خلوت اگر یار یار من باشد | ۱۰۹ |
| دانی که چنگ و عود چه تقریر میکنند | ۱۳۵ |
| در ازل پرتو حسنت ز تجلیّ دم زد | ۱۰۳ |
| در ازل هر کو بفیض دولت ارزانی بود | ۱۴۸ |
| درخت دوستی بنشان که کام دل ببار آرد | ۷۸ |
| در نظربازی ما بیخبران حیرانند | ۱۳۰ |
| در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد | ۱۱۷ |
| دست از طلب ندارم تا کام من بر آید | ۱۵۷ |
| دست در حلقه آن زلف دو تا نتوان کرد | ۹۲ |
| دلا بسوز که سوز تو کارها بکند | ۱۲۶ |
| دل از من برد و روی من از نهان کرد | ۹۳ |
| دلبر برفت و دلشدگانرا خبر نکرد | ۹۴ |
| دل ما بدور رویت ز چمن فراغ دارد | ۷۹ |
| دلم جز مهر مهرویان طریقی بر نمیگیرد | ۱۰۱ |
| دلی که غیب نمایست و جام‌جم دارد | ۸۱ |
| دمی با غم بسر بردن جهان یکسر نمی‌ارزد | ۱۰۳ |
| دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد | ۹۵ |
| دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد | ۷۰ |
| دوش از جانب آصف پیک بشارت آمد | ۱۱۶ |
| دوش در حلقه ما قصّه گیسوی تو بود | ۱۴۲ |
| دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند | ۱۲۴ |
| دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود | ۱۴۳ |
| دوش وقت سحر از غصّه نجاتم دادند | ۱۲۴ |
| دی پیر می‌فروش که ذکرش بخیر باد | ۶۹ |
| دیدم بخواب خوش که بدستم پیاله بود | ۱۴۵ |
| دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد | ۹۵ |
| دیرست که دلدار پیامی نفرستاد | ۷۴ |
| راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد | ۱۰۵ |
| رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید | ۱۶۱ |
| رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد | ۱۲۱ |
| روز وصل دوستداران یاد باد | ۹۴ |
| روز هجران و شب فرقت یار آخر شد | ۸۶ |
| روشنی طلعت تو ماه ندارد | ۸۶ |
| زاهد خلوت نشین دوش بمیخانه شد | ۱۱۵ |
| زهی خجسته زمانی که یار باز آید | ۱۵۹ |
| ساقی ار باده از این دست بجام اندازد | ۱۰۲ |
| ساقی حدیث سرو و گل و لاله میرود | ۱۵۲ |
| سالها دفتر ما در گرو صهبا بود | ۱۳۸ |
| سالها دل طلب جام‌جم از ما میکرد | ۹۶ |
| ستارهٔ بدرخشید و ماه مجلس شد | ۱۱۳ |
| سحر بلبل حکایت با صبا کرد | ۸۹ |
| سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد | ۱۰۴ |
| سحرم دولت بیدار ببالین آمد | ۱۱۶ |
| سرو چمان من چرا میل چمن نمیکند | ۱۲۹ |
| سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند | ۱۳۱ |
| شاهد آن نیست که موئی و میانی دارد | ۸۵ |
| شاهدان گر دلبری زینسان کنند | ۱۳۳ |
| شراب بیغش و ساقی خوش دو دام رهند | ۱۳۶ |
| شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد | ۶۹ |
| صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد | ۱۱۸ |
| صبا وقت سحر بوئی ز زلف یار می‌آورد | ۹۹ |
| صوفی ار باده باندازه خورد نوشش باد | ۷۲ |
| صوفی نهاد دام و سر حقّه باز کرد | ۹۰ |
| طایر دولت اگر باز گذاری بکند | ۱۷۷ |
| عشق تو نهال حیرت آمد | ۱۱۷ |
| عکس روی تو چود در آینهٔ جام افتاد | ۷۵ |
| غلام نرگس مست تو تاجدارانند | ۱۳۳ |
| قتل این خسته بشمشیر تو تقدیر نبود | ۱۴۲ |
| کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد | ۷۹ |
| کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند | ۱۲۷ |
| کنون که در چم آمد گل از عدم بوجود | ۱۴۸ |
| کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد | ۱۰۹ |
| گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد | ۱۱۴ |
| گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود | ۱۵۴ |
| گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود | ۱۵۴ |
| گر می‌فروش حاجت رندان روا کند | ۱۲۶ |
| گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید | ۱۵۶ |
| گفتم کیم دهان و لبت کامران کنند | ۱۳۴ |
| گل بی‌رخ یار خوش نباشد | ۱۱۱ |
| گوهر مخزن اسرار همانست که بود | ۱۴۴ |
| مرا برندی و عشق آن فضول عیب کند | ۱۲۷ |
| مرا مهر سیه‌چشمان ز سر بیرون نخواهد شد | ۱۱۲ |
| مژده ای دل که دگر باد صبا باز آمد | ۱۱۸ |
| مسلمانان مرا وقتی دلی بود | ۱۴۷ |
| مطرب عشق عجب ساز و نوائی دارد | ۸۴ |
| معاشران ز حریف شبانه یاد آرید | ۱۶۳ |
| معاشران گره از زلف یار باز کنید | ۱۶۵ |
| من و انکار شراب این چه حکایت باشد | ۱۰۷ |
| نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد | ۱۰۰ |
| نفس بر آمد و کام از تو بر نمی‌آید | ۱۶۰ |
| نقد صوفی نه همه صافی و بیغش باشد | ۱۰۸ |
| نقدها را بود آیا که عیاری گیرند | ۱۲۵ |
| نه هر که چهره بر افروخت دلبری داند | ۱۲۰ |
| نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد | ۸۷ |
| واعظان کاین جلوه در محراب و منبر میکنند | ۱۳۵ |
| هر آنکو خاطر مجموع و یار نازنین دارد | ۸۲ |
| هر آنکه جانب اهل خدا نگه دارد | ۸۳ |
| هر که شد محرم دل در حرم یار بماند | ۱۲۰ |
| هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود | ۱۵۱ |
| همای اوج سعادت بدام ما افتد | ۷۷ |
| یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد | ۹۸ |
| یاد باد آنکه سر کوی توام منزل بود | ۱۴۰ |
| یاد باد آنکه نهانت نظری با ما بود | ۱۳۸ |
| یارم چو قدح بدست گیرد | ۱۰۰ |
| یاری اندر کس نمی‌بینم یارانرا چه شد | ۱۱۴ |
| یکدو جامم دی سحرگه اتّفاق افتاده بود | ۱۴۳ |
| حرف ر ۱۳ غزل |
| الا ای طوطی گویای اسرار | ۱۶۵ |
| ای خرّم از فروغ رخت لاله‌زار عمر | ۱۷۱ |
| ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار | ۱۶۸ |
| ای صبا نکهتی از کوی فلانی بمن آر | ۱۶۸ |
| دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور | ۱۷۲ |
| روی بنما و مرا گو که ز جان دل بر گیر | ۱۷۴ |
| روی بنما و وجود خودم از یاد ببر | ۱۶۹ |
| شب وصلست و طی شد نامهٔ هجر | ۱۷۰ |
| صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار | ۱۶۷ |
| عیدست و آخر گل و یاران در انتظار | ۱۶۶ |
| گر بود عمر بمیخانه رسم بار دگر | ۱۷۰ |
| نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر | ۱۷۳ |
| یوسف گم‌گشته باز آید بکنعان غم مخور | ۱۷۲ |
| حرف ز ۹ غزل |
| ای سروناز حسن که خوش میروی بناز | ۱۷۶ |
| بر نیامد ز تمنّای لبت کام هنوز | ۱۷۹ |
| بیا و کشتی ما در شط شراب انداز | ۱۷۸ |
| حال خونین دلان که گوید باز | ۱۷۷ |
| خیز و در کاسهٔ زر آب طربناک انداز | ۱۷۹ |
| درآ که در دل خسته توان درآید باز | ۱۷۷ |
| دلم رمیدهٔ لولی و شبیست شورانگیز | ۱۸۰ |
| منم که دیده بدیدار دوست کردم باز | ۱۷۶ |
| هزار شکر که دیدم بکام خویشت باز | ۱۷۵ |
| حرف س ۵ غزل |
| ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس | ۱۸۱ |
| دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس | ۱۸۳ |
| درد عشقی کشیده‌ام که مپرس | ۱۸۳ |
| دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت و بس | ۱۸۲ |
| گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس | ۱۸۲ |
| حرف ش ۲۰ غزل |
| اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش | ۱۸۵ |
| ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش | ۱۹۴ |
| باز آی و دل تنگ مرا مونس جان باش | ۱۸۴ |
| باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش | ۱۸۷ |
| ببرد از من قرار و طاقت و هوش | ۱۹۱ |
| بدور لاله قدح گیر و بی‌ریا می‌باش | ۱۸۵ |
| چو بر شکست صبا زلف عنبر افشانش | ۱۸۹ |
| خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش | ۱۸۹ |
| در عهد پادشاه خطابخش جرم‌پوش | ۱۹۳ |
| دلم رمیده شد وغافلم من درویش | ۱۹۶ |
| دوش با من گفت پنهان کاروانی تیزهوش | ۱۹۳ |
| سحر ز هاتف غیبم رسید مژده بگوش | ۱۹۱ |
| شراب تلخ میخواهم که مردافکن بود زورش | ۱۸۸ |
| صوفی گلی بچین و مرقّع بخار بخش | ۱۸۶ |
| فکر بلبل همه آنست که گل شد یارش | ۱۸۷ |
| کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش | ۱۹۵ |
| ما آزموده‌ایم درین شهر بخت خویش | ۱۹۷ |
| مجمع خوبی و لطفست عذار چو مهش | ۱۹۵ |
| هاتفی از گوشهٔ میخانه دوش | ۱۹۳ |
| یا رب این نوگل خندان که سپردی بمنش | ۱۹۰ |
| حرف ع ۳ غزل |
| بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع | ۱۹۸ |
| در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع | ۱۹۹ |
| قسم بحشمت و جاه و جلال شاه شجاع | ۱۶۸ |
| حرف غ ۱ غزل |
| سحر ببوی گلستان دمی شدم در باغ | ۲۰۰ |
| حرف ف ۱ غزل |
| طالع اگر مدد دهد دامنش آورم بکف | ۲۰۱ |
| حرف ق ۲ غزل |
| زبان خامه ندارد سر بیان فراق | ۲۰۱ |
| مقام امن و می بیغش و رفیق شفیق | ۲۰۲ |
| حرف ک ۳ غزل |
| اگر شراب خوری جرعهٔ فشان بر خاک | ۲۰۳ |
| ای دل ریش مرا با لب تو حقّ نمک | ۲۰۴ |
| هزار دشمنم ار میکنند قصد هلاک | ۲۰۴ |
| حرف ل ۷ غزل |
| اگر بکوی تو باشد مرا مجال وصول | ۲۰۸ |
| ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل | ۲۰۹ |
| بوقت گل شدم از توبهٔ شراب خجل | ۲۰۷ |
| خوش خبر باشی ای نسیم شمال | ۲۰۵ |
| دارای جهان نصرت دین خسرو کامل | ۲۰۷ |
| شممت روح وداد و شمت برق وصال | ۲۰۶ |
| هر نکته که گفتم در وصف آن شمائل | ۲۰۹ |
| حرف م ۷۳ غزل |
| آنکه پامال جفا کرد چو خاک راهم | ۲۴۸ |
| بارها گفته‌ام و بار دگر میگویم | ۲۶۲ |
| باز آی ساقیا که هواخواه خدمتم | ۲۱۳ |
| بتیغم گر کشد دستش نگیرم | ۲۲۷ |
| بشری اذالسّلامة حلّت بذمی سلم | ۲۱۲ |
| بعزم توبه سحر گفتم استخاره کنم | ۲۴۰ |
| بغیر از آنکه بشد دین و دانش از دستم | ۲۱۴ |
| بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم | ۲۵۶ |
| بمژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم | ۲۴۳ |
| بیا تا گل بر افشانیم و می در ساغر اندازیم | ۲۵۸ |
| بی توی ای سرو روان با گل و گلشن چکنم | ۲۳۷ |
| تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم | ۲۲۶ |
| جوزا سحر نهاد حمایل برابرم | ۲۲۴ |
| چرا نه در پی عزم دیار خود باشم | ۲۳۱ |
| چل سال بیش رفت که من لاف میزنم | ۲۳۵ |
| حاشا که من بموسم گل ترک می کنم | ۲۴۱ |
| حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم | ۲۴۴ |
| حجاب چهرهٔ جان میشود غبار تنم | ۲۳۵ |
| خرّم آنروز کزین منزل ویران بروم | ۲۴۶ |
| خیال روی تو چون بگذرد بگلشن چشم | ۲۳۳ |
| خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم | ۲۱۹ |
| خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم | ۲۵۴ |
| خیز تا خرقهٔ صوفی بخرابات بریم | ۲۵۷ |
| در خرابات مغان گر گذر افتد بازم | ۲۳۰ |
| در خرابات مغان نور خدا می‌بینم | ۲۴۵ |
| دردم از یارست و درمان نیز هم | ۲۵۰ |
| در نهانخانهٔ عشرت صنمی خوش دارم | ۲۲۲ |
| دوستان وقت گل آن به که بعشرت کوشیم | ۲۵۹ |
| دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم | ۲۱۳ |
| دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم | ۲۴۰ |
| دیدار شد میّسر و بوس و کنار هم | ۲۴۹ |
| دیده دریا کنم و صبر بصحرا فکنم | ۲۳۹ |
| دیشب بسیل اشک ره خواب میزدم | ۲۱۸ |
| روزگاری شد که در میخانه خدمت میکنم | ۲۴۲ |
| ز دست کوته خود زیر بارم | ۲۲۰ |
| زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم | ۲۱۵ |
| سالها پیروی مذهب رندان کردم | ۲۱۷ |
| سرم خوشست و ببانگ بلند میگویم | ۲۶۱ |
| صلاح از ما چه میجوئی که مستانرا صلا گفتیم | ۲۵۵ |
| صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم | ۲۳۸ |
| صوفی بیا که خرقهٔ سالوس بر کشیم | ۲۵۹ |
| عاشق روی جوانی خوش و نوخاسته‌ام | ۲۱۲ |
| عشق‌بازیّ و جوانیّ و شراب لعل فام | ۲۱۰ |
| عمریست تا براه غمت رو نهاده‌ایم | ۲۵۱ |
| عمریست تا من در طلب هر روز گامی میزنم | ۲۳۶ |
| غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم | ۲۴۶ |
| فاش میگویم و از گفتهٔ خود دلشادم | ۲۱۶ |
| فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم | ۲۵۳ |
| گر ازین منزل ویران بسوی خانه روم | ۲۴۷ |
| گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم | ۲۲۱ |
| گر چه ما بندگان پادشهیم | ۲۶۳ |
| گر دست دهد خاک کف پای نگارم | ۲۲۲ |
| گر دست رسد در سر زلفین تو بازم | ۲۲۹ |
| گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم | ۲۴۴ |
| گر من از سرزنش مدّعیان اندیشم | ۲۳۴ |
| ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم | ۲۵۲ |
| ما بیغمان مست دل از دست داده‌ایم | ۲۵۱ |
| ما درس سحر در ره میخانه نهادیم | ۲۵۶ |
| ما ز یاران چشم یاری داشتیم | ۲۵۵ |
| ما شبی دست برآریم و دعائی بکنیم | ۲۶۰ |
| ما نگوئیم بد و میل بناحق نکنیم | ۲۶۱ |
| مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم | ۲۲۳ |
| مرا می‌بینی و هر دم زیادت میکنی دردم | ۲۱۶ |
|
این اثر در ایران، کشوری که برای اولین بار در آنجا منتشر شده است، در مالکیت عمومی قرار دارد. همچنین در ایالات متحده هم طبق بخشنامه 38a دفتر حق تکثیر ایالات متحده در مالکیت عمومی قرار دارد. در مورد اشخاص حقیقی این بدین معنا است که مؤلف این اثر قبل از ۳۱ مرداد ۱۳۵۹ درگذشته یا اینکه از تاریخ مرگش بیش از ۵۰ سال گذشته است. در مورد اشخاص حقوقی نیز نشان دهنده این است از تاریخ اولین انتشار اثر بیش از ۳۰ سال گذشته است. |
|
