دیوان حافظ/نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر

by حافظ

۲۵۶	نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر			هر آنچه ناصح مشفق بگویدت بپذیر		۲۵۳
	ز وصل روی جوانان تمتّعی بردار			که در کمین‌گهِ عمرست مکر عالم پیر
	نعیمِ هر دو جهان پیش عاشقان بجوی			که این متاع قلیلست و آن عطای کثیر
	معاشری خوش و رودی بساز میخواهم			که درد خویش بگویم بنالهٔ بم و زیر
	بر آن سرم که ننوشم می و گنه نکنم			اگر موافق تدبیر من شود تقدیر
	چو قسمت ازلی بی‌حضور ما کردند			گر اندکی نه بوفق رضاست خرده مگیر
	چو لاله در قدحم ریز ساقیا می و مشک			که نقش خال نگارم نمیرود ز ضمیر
	بیار ساغر دُرّ خوشاب ای ساقی			حسود گو کرم آصفی ببین و بمیر
	بعزم توبه نهادم قدح ز کف صد بار			ولی کرشمهٔ ساقی نمیکند تقصیر
	می دوساله و محبوب چارده‌ساله			همین بسست مرا صحبت صغیر و کبیر
	دلِ رمیدهٔ ما را که پیش میگیرد			خبر دهید بمجنون خسته از زنجیر
		حدیث توبه درین بزمگه مگو حافظ
		که ساقیان کمان ابرویت زنند بتیر[۱]

 

---

1. ق، نخ و بعضی نسخ دیگر اینجا بیت ذیل را علاوه دارند: چه جای گفتهٔ خواجو و شعر سلمانست که شعر حافظ بهتر ز شعر خوب ظهیر،