دیوان حافظ/سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ

by حافظ

۲۹۵	سحر ببوی گلستان دمی شدم در باغ			که تا چو بلبل بیدل کنم علاج دماغ		۲۹۵
	بجلوهٔ گل سوری نگاه میکردم			که بود در شب تیره بروشنی چو چراغ
	چنان بحسن و جوانیّ خویشتن مغرور			که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ
	گشاده نرگس رعنا ز حسرت آب از چشم			نهاده لاله ز سودا بجان و دل صد داغ
	زبان کشیده چو تیغی بسرزنش سوسن			دهان گشاده[۱] شقایق چو مردم ایغاغ[۲]
	یکی[۳] چو باده پرستان صراحی اندر دست			یکی[۳] چو ساقی مستان بکف گرفته ایاغ[۴]
		نشاط و عیش و جوانی چو گل غنیمت دان
		که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ

---

1. خ: سپر گرفته،
2. ایغاغ بدو غین معجمه ک ایقاق با دو قاف نیز نویسند بترکی یا بمغولی بمعنی نمّام و سخن‌چین و ساعی است، رجوع شود برای شواهد این فقره بحواشی آخر کتاب و بحواشی جلد سوّم جهانگشای جوینی ص ۲۹۸-۲۹۹،
3. بعضی نسخ «گهی» در هر دو جا،
4. ایاغ بمعنی پیالهٔ شراب‌خوری است (برهان)