دیوان حافظ/تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
| ۳۳۰ | تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم | تبسّمی کن و جان بین که چون همیسپرم | ۳۷۵ | |||
| چنین که در دل من داغ زلف سرکش تست | بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم | |||||
| بر آستان مرادت گشادهام درِ چشم | که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم | |||||
| چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله | که روز بیکسی آخر نمیروی ز سرم | |||||
| غلام مردم چشمم که با سیاه دلی | هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم | |||||
| بهر نظر بت ما جلوه میکند لیکن | کس این کرشمه نبیند که من همینگرم | |||||
| بخاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد | ||||||
| ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم | ||||||