دیوان حافظ/تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
ظاهر
۳۳۰ | تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم | تبسّمی کن و جان بین که چون همیسپرم | ۳۷۵ | |||
چنین که در دل من داغ زلف سرکش تست | بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم | |||||
بر آستان مرادت گشادهام درِ چشم | که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم | |||||
چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله | که روز بیکسی آخر نمیروی ز سرم | |||||
غلام مردم چشمم که با سیاه دلی | هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم | |||||
بهر نظر بت ما جلوه میکند لیکن | کس این کرشمه نبیند که من همینگرم | |||||
بخاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد | ||||||
ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم |