پرش به محتوا

دیوان حافظ/تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

از ویکی‌نبشته
۳۳۰  تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم تبسّمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم  ۳۷۵
  چنین که در دل من داغ زلف سرکش تست بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم  
  بر آستان مرادت گشاده‌ام درِ چشم که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم  
  چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله که روز بیکسی آخر نمیروی ز سرم  
  غلام مردم چشمم که با سیاه دلی هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم  
  بهر نظر بت ما جلوه میکند لیکن کس این کرشمه نبیند که من همی‌نگرم  
  بخاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد  
  ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم