دیوان حافظ/من که از آتش دل چون خم می در جوشم
ظاهر
۳۴۰ | من که از[۱] آتش دل چون خم می در جوشم | مهر بر لب زده خون میخورم و خاموشم | ۳۴۱ | |||
قصد جانست طمع در لب جانان کردن | تو مرا بین که درین کار بجان میکوشم | |||||
من کی آزاد شوم از غم دل چون هر دم | هندوی زلف بتی حلقه کند در گوشم | |||||
حاش لله که نیم معتقد طاعت خویش | این قدر هست که گه گه قدحی مینوشم | |||||
هست امیدم که علیرغم عدو روز جزا | فیض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم | |||||
پدرم روضهٔ رضوان بدو گندم بفروخت | من چرا ملک جهان را[۲] بجوی نفروشم | |||||
خرقه پوشیّ من از غایت دین داری نیست | پردهٔ بر سر صد عیب نهان میپوشم | |||||
من که خواهم که ننوشم بجز از راوق خم | چکنم گر سخن پیر مغان ننیوشم | |||||
گر ازین دست زند مطرب مجلس ره عشق | ||||||
شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم |