دیوان حافظ/خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم

از ویکی‌نبشته
۳۳۹  خیال روی تو چون بگذرد بگلشن چشم دل از پی نظر آید بسوی روزن چشم  ۳۳۳
  سزای تکیه‌گهت منظری نمی‌بینم منم ز عالم و این گوشهٔ معیّن چشم  
  بیا که لعل و گهر در نثار مقدم تو ز گنج‌خانهٔ دل میکشم بروزن چشم  
  سحر سرشک روانم سر خرابی داشت گرم نه خون جگر میگرفت دامن چشم  
  نخست‌روز که دیدم رخ تو دل میگفت اگر رسد خللی خون من بگردن چشم  
  ببوی مژدهٔ وصل تو تا سحر شب دوش براه باد نهادم چراغ روشن چشم  
  بمردمی که دل دردمند حافظ را  
  مزن بناوک دلدوز مردم‌افکن چشم