دیوان حافظ/بالا بلند عشوهگر نقش باز من
ظاهر
۴۰۰ | بالابلند عشوهگر نقشباز من | کوتاه کرد قصّهٔ زهد دراز من | ۳۸۹ | |||
دیدی دلا که آخر پیریّ و زهد و علم | با من چه کرد دیدهٔ معشوقهباز من | |||||
میترسم از خرابی ایمان که میبرد | محراب ابروی تو حضور نماز من | |||||
گفتم بدلق زرق بپوشم نشان عشق | غمّاز بود اشک و عیان کرد راز من | |||||
مستست یار و یاد حریفان نمیکند | ذکرش بخیر ساقی مسکین نواز من | |||||
یا رب کی آن صبا بوزد کز نسیم آن | گردد شمامهٔ کرمش کارساز من | |||||
نقشی بر آب میزنم از گریه حالیا | تا کی شود قرین حقیقت مجاز من | |||||
بر خود چو شمع خندهزنان گریه میکنم | تا با تو سنگدل چه کند سوز و ساز من | |||||
زاهد چو از نماز تو کاری نمیرود | هم مستی شبانه و راز و نیاز من | |||||
حافظ ز گریه سوخت بگو حالش ای صبا | ||||||
با شاه دوستپرور دشمنگداز من |