دیوان حافظ/در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

از ویکی‌نبشته
۴۵  درین زمانه رفیقی که خالی از خللست صراحی می ناب و سفینهٔ غزلست  ۵۲
  جریده رو که گذرگاه عافیت تنگست پیاله گیر که عمر عزیز بی‌بدلست  
  نه من ز بی‌عملی در جهان ملولم و بس ملالت علما هم ز علم بی عملست  
  بچشم عقل در این رهگذار پرآشوب جهان و کار جهان بی‌ثبات و بی محلست  
  بگیر طرّهٔ مه‌چهرهٔ و قصّه مخوان که سعد و نحس ز تأثیر زهره و زحلست  
  دلم امید فراوان بوصل روی تو داشت ولی اجل بره عُمر رهزن املست  
  بهیچ دور نخواهند یافت هشیارش  
  چنین که حافظ ما مست بادهٔ ازلست