دیوان حافظ/وصال او ز عمر جاودان به

by حافظ

۴۱۹	وصال او ز عمر جاودان به			خداوندا مرا آن ده که آن به		۴۲۷
	بشمشیرم زد و با کس نگفتم			که راز دوست از دشمن نهان به
	بداغ بندگی مردن برین در			بجان او که از ملک جهان به
	خدا را از طبیب من بپرسید			که آخر کی شود این ناتوان به
	گلی کان پایمال سرو ما گشت			بود خاکش ز خون ارغوان به
	بخلدم دعوت ای زاهد مفرما			که این سیب زنخ زان بوستان به
	دلا دایم گدای کوی او باش			بحکم آنکه دولت جاودان به
	جوانا سر متاب از پند پیران			که رای پیر از بخت جوان به
	شبی میگفت چشم کس ندیدست			ز مروارید گوشم در جهان به
	اگر چه زنده‌رود آب حیاتست			ولی شیراز ما از اصفهان به
		سخن اندر دهان دوست شکّر[۱]
		ولیکن گفتهٔ حافظ از آن به

---

1. چنین است در خ، سایر نسخ: گوهر.