دیوان حافظ/ز دست کوته خود زیر بارم
| ۳۲۳ | ز دست کوته خود زیر بارم | که از بالا بلندان شرمسارم | ۳۱۷ | |||
| مگر زنجیر موئی گیردم دست | وگر نه سر بشیدائی برآرم | |||||
| ز چشم من بپرس اوضاع گردون | که شب تا روز اختر می‌شمارم | |||||
| بدین شکرانه می‌بوسم لب جام | که کرد آگه ز راز روزگارم | |||||
| اگر گفتم دعای می فروشان | چه باشد حقّ نعمت می‌گزارم | |||||
| من از بازوی خود دارم بسی شکر | که زور مردم آزاری ندارم[۱] | |||||
| سری دارم چو حافظ مست لیکن | ||||||
| بلطف آن سری امّیدوارم[۲] | ||||||