دیوان حافظ/ز دست کوته خود زیر بارم

by حافظ

۳۲۳	ز دست کوته خود زیر بارم			که از بالا بلندان شرمسارم		۳۱۷
	مگر زنجیر موئی گیردم دست			وگر نه سر بشیدائی برآرم
	ز چشم من بپرس اوضاع گردون			که شب تا روز اختر می‌شمارم
	بدین شکرانه می‌بوسم لب جام			که کرد آگه ز راز روزگارم
	اگر گفتم دعای می فروشان			چه باشد حقّ نعمت می‌گزارم
	من از بازوی خود دارم بسی شکر			که زور مردم آزاری ندارم[۱]
		سری دارم چو حافظ مست لیکن
		بلطف آن سری امّیدوارم[۲]

---

1. این مصراعی است از بیتی از سعدی در گلستان در اوایل باب سوّم: چگونه شکر این نعمت گزارم که زور مردم آزاری ندارم، که خواجه تضمین فرموده است.
2. در بعضی نسخ درین غزل دو بیت ذیل را علاوه دارند: تو از خاکم نخواهی برگرفتن بجای اشک اگر گوهر ببارم مکن عیبم بخون خوردن درین دشت که کارآموز آهوی تتارم.