| | | | | | |
| ۲۹۸ |
مقام امن و می بیغش و رفیق شفیق |
|
گرت مدام میسّر شود زهی توفیق |
۲۹۸ |
| |
جهان و کار جهان جمله هیچ بر[۱] هیچست |
|
هزار بار من این نکته کرده‌ام تحقیق |
|
| |
دریغ و درد که تا این زمان ندانستم |
|
که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق |
|
| |
به مأمنی رو و فرصت شمر غنیمت وقت |
|
که در کمین‌گه عمرند قاطعان طریق |
|
| |
بیا که توبه ز لعل نگار و خندهٔ جام |
|
حکایتیست[۲] که عقلش نمیکند تصدیق |
|
| |
اگر چه موی میانت بچون منی نرسد |
|
خوشست خاطرم از فکر این خیال دقیق |
|
| |
حلاوتی که ترا در چه زنخدانست |
|
بکنه آن نرسد صد هزار فکر عمیق |
|
| |
اگر برنگ عقیقی شد اشک من چه عجب |
|
که مهر خاتم لعل تو هست همچو عقیق |
|
| |
بخنده گفت که حافظ غلام طبع توام |
|
| |
ببین که تا بچه حدّم همی‌کند تحمیق |
|
