دیوان حافظ/ایدل آندم که خراب از می گلگون باشی

by حافظ

۴۵۸	ایدل آندم که خراب از می گلگون باشی			بی زر و گنج بصد حشمت قارون باشی		۴۳۶
	در مقامی که صدارت بفقیران بخشند			چشم دارم که بجاه از همه افزون باشی
	در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن[۱]			شرط اوّل قدم آنست که مجنون باشی
	نقطهٔ عشق نمودم بتو هان سهو مکُن			ور نه چون بنگری از دایره بیرون باشی
	کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش			کی روی ره ز که پرسی چکنی چون باشی
	تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنمای			ور خود از تخمهٔ[۲] جمشید و فریدون باشی
	ساغری نوش کن و جرعه بر افلاک فشان			چند و چند از غم ایّام جگرخون باشی
		حافظ از فقر مکن ناله که گر شعر اینست
		هیچ خوشدل نپسندد که تو محزون باشی

---

1. م: بجان،
2. بعضی نسخ: گوهر،