دیوان حافظ/نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

by حافظ

۱۲۸	نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد			بختم ار یار شود رختم از اینجا ببرد		۲۱۴
	کو حریفی کش سرمست که پیش کرمش			عاشق سوخته دل نام تمنّا ببرد
	باغبانا ز خزان بیخبرت می‌بینم			آه از آن روز که بادت گل رعنا ببرد
	رهزن دهر نخفتست مشو ایمن ازو			اگر امروز نبردست که فردا ببرد
	در خیال این همه لعبت بهوس می‌بازم			بو که صاحب نظری نام تماشا ببرد
	علم و فضلی که بچل سال دلم جمع آورد			ترسم آن نرگس مستانه بیغما ببرد
	بانگ گاوی چه صدا بازدهد عشوه مخر			سامری کیست که دست از ید بیضا ببرد
	جام مینائی می سدّ ره تنگ دلیست			منه از دست که سیل غمت از جا ببرد
	راه عشق ار چه کمین‌گاه کماندارانست			هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد
		حافظ ار جان طلبد غمزهٔ مستانهٔ یار
		خانه از غیر بپرداز و بهل تا ببرد