دیوان حافظ/ای که دایم بخویش مغروری

by حافظ

۴۵۳	ای که دایم بخویش مغروری			گر ترا عشق نیست معذوری		۴۹۴
	گردِ دیوانگان عشق مگرد			که بعقل عقیله[۱] مشهوری
	مستی عشق نیست در سر تو			رو که تو مست آب انگوری
	روی زردست و آه دردآلود			عاشقانرا دوای[۲] رنجوری
		بگذر از نام و ننگ خود حافظ
		ساغر می‌طلب که مخموری

---

1. عقیله در اصل بمعنی زن مخدّرهٔ گرامی شریف نجیب است و سپس اتّساعاً بر هر چیبز نفیس شریف اطلاق کنند از ذوات و معانی،– «و عقیلة کلّ شئ اکرمه و فی حدیث علیّ (رض) المختصّ بعقائل کراماته جمع عقیلة و هی فی الاصل المرأة الکریمة النّفیسة ثمّ استعمل فی الکریم من کلّ شئ من الذّوات و المعانی و منه عقائل الکلام» (لسان العرب)،
2. چنین است در جمیع نسخ خطّی موجود نزد اینجانب بدون استثنا، نسخ چاپی: گواه،