دیوان حافظ/ساقی حدیث سرو و گل و لاله میرود
| ۲۲۵ | ساقی حدیث سرو و گل و لاله میرود | وین بحث با ثلاثهٔ غسّاله میرود | ۲۰۲ | |||
| می ده که نوعروس چمن حدّ حسن یافت | کار این زمان ز صنعت دلّاله میرود | |||||
| شکّرشکن شوند همه طوطیان هند | زین قند پارسی که به بنگاله میرود | |||||
| طیّ مکان ببین و زمان در سلوک شعر | کاین طفل یکشبه ره یکساله میرود | |||||
| آن چشم جادوانهٔ[۱] عابدفریب بین | کش کاروان سحر ز دنباله میرود[۲] | |||||
| از ره مرو بعشوهٔ دنیا که این عجوز | مکّاره می‌نشیند و محتاله میرود | |||||
| باد بهار می‌وزد از گلستان شاه | وز ژاله باده در قدح لاله میرود | |||||
| حافظ ز شوق مجلس سلطان غیاث دین | ||||||
| غافل مشو که کار تو از ناله میرود | ||||||