دیوان حافظ/اگر روم ز پیش فتنه‌ها بر انگیزد

by حافظ

۱۵۵	اگر روم ز پیش فتنها برانگیزد			ور از طلب بنشینم بکینه برخیزد		۲۰۹
	و گر برهگذری یکدم از وفاداری			چو گرد در پیش افتم چو باد بگریزد
	و گر کنم طلب نیم بوسه صد افسوس			ز حقّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
	من آن فریب که در نرگس تو می‌بینم			بس آب روی که با خاک ره برآمیزد
	فراز و شیب بیابان عشق دام بلاست			کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
	تو عمر خواه و صبوری که چرخ شعبده‌باز			هزار بازی از این طرفه‌تر برانگیزد
		بر آستانهٔ تسلیم سر بنه حافظ
		که گر ستیزه کنی روزگار بستیزد