دیوان حافظ/به وقت گل شدم از توبه شراب خجل

by حافظ

۳۰۵	بوقت گُل شدم از توبهٔ شراب خجل			که کس مباد ز کردار ناصواب خجل		۳۰۴
	صلاح ما همه دام رهست و من زین بحث[۱]			نیم ز شاهد و ساقی بهیچ باب خجل
	بود که یار نرنجد ز ما بخلق کریم			که از سؤال ملولیم و از جواب خجل
	ز خون که رفت شب دوش از سراچهٔ چشم			شدیم در نظر رهروان خواب خجل
	رواست نرگس مست ار فکند سر در پیش			که شد ز شیوهٔ آن چشم پرعتاب خجل
	توئی که خوبتری زآفتاب و شکر خدا			که نیستم ز تو در روی آفتاب خجل
		حجاب ظلمت از آن بست آب خضر که گشت
		ز شعر حافظ و آن طبع همچو آب خجل

---

1. چنین است در اغلب نسخ، خ: بخت،