| | | | | | |
| ۲۶۵ |
برنیامد از تمنّای لبت کامم هنوز |
|
بر امید جام لعلت دردی آشامم هنوز |
۲۶۶ |
| |
روز اوّل رفت دینم در سر زلفین تو |
|
تا چه خواهد شد در این سودا سرانجامم هنوز |
|
| |
ساقیا یک جرعهٔ زان آب آتشگون کمن |
|
در میان پختگان عشق او خامم هنوز |
|
| |
از خطا گفتم شبی زلف ترا مشک ختن |
|
میزند هر لحظه تیغی مو بر اندامم هنوز |
|
| |
پرتو روی تو تا در خلوتم دید آفتاب |
|
میرود چون سایه هر دم بر در و بامم هنوز |
|
| |
نام من رفتست روزی بر لب جانان بسهو |
|
اهل دل را بوی جان میآید از نامم هنوز |
|
| |
در ازل دادست ما را ساقی لعل لبت |
|
جرعهٔ جامی که من مدهوش آن جامم هنوز |
|
| |
ای که گفتی جان بده تا باشدت آرام جان |
|
جان بغمهایش سپردم نیست آرامم هنوز |
|
| |
در قلم آورد حافظ قصّهٔ لعل لبش |
|
| |
آب حیوان میرود هر دم ز اقلامم هنوز |
|
