دیوان حافظ/مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم

by حافظ

۳۳۲	مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم			که پیش چشم بیمارت بمیرم		۳۷۷
	نصاب حُسن در حدّ کمالست			زکاتم ده که مسکین و فقیرم
	چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی			بسیب بوستان و شهد و شیرم
	چنان پر شد فضای سینه از دوست			که فکر خویش گم شد از ضمیرم
	قدح پر کن که من در دولت عشق			جوانبخت جهانم گرچه پیرم
	قراری بسته‌ام با می‌فروشان			که روز غم بجز ساغر نگیرم
	مبادا جز حساب مطرب و می			اگر نقشی کشد کلک دبیرم
	درین غوغا که کس کس را نپرسد			من از پیر مغان منّت پذیرم
	خوشا آندم کز استغنای مستی			فراغت باشد از شاه و وزیرم
	من آن مرغم که هر شام و سحرگاه			ز بام عرش می‌آید صفیرم
		چو حافظ گنج او در سینه دارم
		اگر چه مدّعی بیند حقیرم