دیوان حافظ/دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

از ویکی‌نبشته
۳۴۸  دیده دریا کنم و صبر بصحرا فکنم واندرین کار دل خویش بدریا فکنم  ۳۲۰
  از دل تنگ گنه‌کار برآرم آهی کآتش اندر گنه آدم و حوّا فکنم  
  مایهٔ خوشدلی آنجاست که دلدار آنجاست میکنم جهد که خود را مگر آنجا فکنم  
  بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه تا چو زلفت سرِ سودازده در پا فکنم  
  خورده‌ام تیر فلک باده بده تا سرمست عقده در بند کمر ترکش جوزا فکنم  
  جرعهٔ جام برین تخت روان افشانم غلغل چنگ درین گنبد مینا فکنم  
  حافظا تکیه بر ایّام چو سهوست و خطا من چرا عشرت امروز بفردا فکنم