پرش به محتوا

دیوان حافظ/چل سال بیش رفت که من لاف می‌زنم

از ویکی‌نبشته
۳۴۳  چل سال بیش رفت که من لاف میزنم کز چاکران پیر مغان کمترین منم  ۳۳۶
  هرگز بیمن عاطفت پیر می فروش ساغر تهی نشد ز می صاف روشنم  
  از جاه عشق و دولت رندان پاکباز پیوسته صدر مصطبها بود مسکنم  
  در شأن من بدردکشی ظنّ بد مبر کالوده گشت جامه[۱] ولی پاک دامنم  
  شهباز دست پادشهم این چه حالتست کز یاد برده‌اند هوای نشیمنم  
  حیفست بلبلی چو من اکنون درین قفس با این لسان عذب که خامش چو سوسنم  
  آب و هوای فارس عجب سفله پرورست کو همرهی که خیمه ازین خاک برکنم  
  حافظ بزیر خرقه قدح تا بکی کشی در بزم خواجه پرده ز کارت برافکنم  
  تورانشه خجسته که در من یزید فضل  
  شد منّت مواهب او طوق گردنم[۲]  


  1. بعضی نسخ: خرقه.
  2. این بیت را در خ ق نخ ندارد.