دیوان حافظ/چل سال بیش رفت که من لاف میزنم
ظاهر
۳۴۳ | چل سال بیش رفت که من لاف میزنم | کز چاکران پیر مغان کمترین منم | ۳۳۶ | |||
هرگز بیمن عاطفت پیر می فروش | ساغر تهی نشد ز می صاف روشنم | |||||
از جاه عشق و دولت رندان پاکباز | پیوسته صدر مصطبها بود مسکنم | |||||
در شأن من بدردکشی ظنّ بد مبر | کالوده گشت جامه[۱] ولی پاک دامنم | |||||
شهباز دست پادشهم این چه حالتست | کز یاد بردهاند هوای نشیمنم | |||||
حیفست بلبلی چو من اکنون درین قفس | با این لسان عذب که خامش چو سوسنم | |||||
آب و هوای فارس عجب سفله پرورست | کو همرهی که خیمه ازین خاک برکنم | |||||
حافظ بزیر خرقه قدح تا بکی کشی | در بزم خواجه پرده ز کارت برافکنم | |||||
تورانشه خجسته که در من یزید فضل | ||||||
شد منّت مواهب او طوق گردنم[۲] |