دیوان حافظ/آن ترک پریچهره که دوش از بر ما رفت
ظاهر
۸۲ | آن ترک پریچهره که دوش از بر ما رفت | آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت | ۲۶ | |||
تا رفت مرا از نظر آن چشم جهانبین | کس واقف ما نیست که از دیده چها رفت | |||||
بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش | آن دود که از سوز جگر بر سر ما رفت | |||||
دور از رخ تو دم بدم از گوشهٔ چشمم | سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت | |||||
از پای فتادیم چو آمد غم هجران | در درد بمردیم چو از دست دوا رفت | |||||
دل گفت وصالش بدعا باز توان یافت | عمریست که عمرم همه در کار دعا رفت | |||||
احرام چه بندیم چو آن قبله نه اینجاست | در سعی چه کوشیم چو از مروه صفا رفت | |||||
دی گفت طبیب از سر حسرت چو مرا دید | هیهات که رنج تو ز قانون شفا رفت | |||||
ای دوست بپرسیدن حافظ قدمی نه | ||||||
زان پیش که گویند که از دار فنا رفت |