دیوان حافظ/اگر به باده مشکین دلم کشد شاید

by حافظ

۲۳۰	اگر ببادهٔ مشکین دلم کشد شاید			که بوی خیر ز زهد ریا نمی‌آید		۲۱۲
	جهانیان همه گر منع من کنند از عشق			من آن کنم که خداوندگار فرماید
	طمع ز فیض کرامت مبُر که خلق کریم			گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید
	مقیمِ حلقهٔ ذکر است دل بدان امّید			که حلقهٔ ز سر زلف یار بگشاید
	ترا که حسن خداداده هست و حجلهٔ بخت			چه حاجتست که مشّاطه‌ات بیاراید
	چمن خوشست و هوا دلکش است و می بیغش			کنون بجز دل خوش هیچ درنمی‌باید
	جمیله‌ایست عروس جهان ولی هش دار			که این مخدّره در عقد کس نمی‌آید
	بلابه گفتمش ای ماه‌رخ چه باشد اگر			بیک شکر ز تو دل‌خستهٔ بیاساید
		بخنده گفت که حافظ خدایرا مپسند
		که بوسهٔ تو رُخ ماه را بیالاید