دیوان حافظ/من و انکار شراب این چه حکایت باشد
ظاهر
۱۵۸ | من و انکار شراب این چه حکایت باشد | غالباً این قدرم عقل و کفایت باشد | ۱۸۳ | |||
تا بغایت ره میخانه نمیدانستم | ور نه مستوری ما تا بچه غایت باشد | |||||
زاهد و عجب و نماز و من و مستیّ و نیاز | تا ترا خود ز میان با که عنایت باشد | |||||
زاهد ار راه برندی نبرد معذورست | عشق کاریست که موقوف هدایت باشد | |||||
من که شبها ره تقوی زدهام با دف و چنگ | این زمان سر بره آرم چه حکایت باشد | |||||
بندهٔ پیر مغانم که ز جهلم برهاند | پیر ما هر چه کند عین عنایت باشد | |||||
دوش ازین غصّه نخفتم که رفیقی میگفت | ||||||
حافظ ار مست بود جای شکایت باشد |