| | | | | | |
| ۳۵۹ |
خرّم آن روز کزین منزل ویران بروم |
|
راحت جان طلبم وز پیِ جانان بروم |
۳۸۲ |
| |
گرچه دانم که بجائی نبرد راه غریب |
|
من ببوی سر آن زلف پریشان بروم |
|
| |
دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت |
|
رخت بربندم و تا ملک سلیمان[۱] بروم |
|
| |
چون صبا با تن بیمار و دل بی‌طاقت |
|
بهواداری آن سرو خرامان بروم |
|
| |
در ره او چو قلم گر بسرم باید رفت |
|
با دل زخم‌کش و دیدهٔ گریان بروم |
|
| |
نذر کردم گر ازین غم بدرآیم روزی |
|
تا در میکده شادان و غزل‌خوان بروم |
|
| |
بهواداری او ذرّه‌صفت رقص‌کنان |
|
تا لب چشمهٔ خورشید درخشان بروم |
|
| |
تازیان[۲] را غم احوال گرانباران[۳] نیست |
|
پارسایان[۴] مددی تا خوش و آسان بروم |
|
| |
ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون |
|
| |
همره کوکبهٔ آصف دوران بروم |
|
