دیوان حافظ/به غیر از آنکه بشد دین و دانش از دستم

by حافظ

۳۱۵	بغیر از آن که بشد دین و دانش از دستم			بیا بگو که ز عشقت چه طرف بربستم		۳۸۱
	اگر چه خرمن عمرم غم تو داد بباد			بخاک پای عزیزت که عهد نشکستم
	چو ذرّه گر چه حقیرم ببین بدولت عشق			که در هوای رُخت چون بمهر پیوستم
	بیار باده که عمریست تا من از سر امن			بکنج عافیت از بهر عیش ننشستم
	اگر ز مردم هشیاری ای نصیحت‌گو			سخن بخاک میفکن چرا که من مستم
	چگونه سر ز خجالت برآورم بر دوست			که خدمتی بسزا برنیامد از دستم
		بسوخت حافظ و آن یار دلنواز نگفت
		که مرهمی بفرستم که[۱] خاطرش خستم

---

1. چنین است در غالب نسخ - بعضی دیگر «چو»