دیوان حافظ/چو بر شکست صبا زلف عنبر افشانش

by حافظ

۲۸۰	چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش			بهر شکسته که پیوست تازه شد جانش		۲۷۳
	کجاست همنفسی تا بشرح عرضه دهم			که دل چه میکشد از روزگار هجرانش
	زمانه از ورق گل مثال روی تو بست			ولی ز شرم تو در غنچه کرد پنهانش
	تو خفتهٔ و نشد عشق را کرانه پدید			تبارَک الّله ازین ره که نیست پایانش
	جمال کعبه مگر عذر رهروان خواهد			که جان زنده دلان سوخت در بیابانش
	بدین شکستهٔ بیت الحزن که می‌آرد			نشان یوسف دل از چه زنخدانش
		بگیرم آن سر زلف و بدست خواجه دهم
		که سوخت حافظ بیدل ز مکر و دستانش