| | | | | | |
| ۴۲۳ |
دوش رفتم بدر میکده خواب آلوده |
|
خرقه تر دامن و سجّاده شراب آلوده |
۴۲۱ |
| |
آمد افسوس کنان مغبچهٔ باده فروش |
|
گفت بیدار شو ای رهرو خواب آلوده |
|
| |
شست و شوئی کن و آنگه بخرابات خرام |
|
تا نگردد ز تو این دیر خراب آلوده |
|
| |
بهوای لب شیرین پسران چند کنی |
|
جوهر روح بیاقوت مذاب آلوده |
|
| |
بطهارت گذران منزل پیریّ و مکن |
|
خلعت شیب چو تشریف شباب آلوده |
|
| |
پاک و صافی شو و از چاه طبیعت بدرآی |
|
که صفائی ندهد آب تراب آلوده |
|
| |
گفتم ای جان جهان دفتر گل عیبی نیست |
|
که شود فصل بهار از می ناب آلوده |
|
| |
آشنایان ره عشق درین بحر عمیق |
|
غرقه گشتند و نگشتند بآب آلوده |
|
| |
گفت حافظ لغز و نکته بیاران مفروش |
|
| |
آه ازین لطف بانواع عتاب آلوده |
|
