| | | | | | |
| ۹۴ |
زان یار دلنوازم شکریست با شکایت |
|
گر نکته‌دان عشقی بشنو تو این حکایت |
۵۶ |
| |
بی‌مزد بود و منّت هر خدمتی که کردم |
|
یا رب مباد کس را مخدوم بی‌عنایت |
|
| |
رندان تشنه لب را آبی نمیدهد کس |
|
گوئی ولی‌شناسان رفتند از این ولایت |
|
| |
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا |
|
سرها بریده بینی بیجرم و بی‌جنایت |
|
| |
چشمت بغمزه ما را خون خورد و می‌پسندی |
|
جانا روا نباشد خونریز را حمایت |
|
| |
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود |
|
از گوشهٔ برون آی ای کوکب هدایت |
|
| |
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود |
|
زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت |
|
| |
ای آفتاب خوبان میجوشد اندرونم |
|
یکساعتم بگنجان در سایهٔ عنایت |
|
| |
این راه را نهایت صورت کجا توان بست |
|
کش صد هزار منزل بیشست در بدایت |
|
| |
هر چند بردی آبم روی از درت نتابم |
|
جور از حبیب خوشتر کز مدّعی رعایت |
|
| |
عشقت رسد بفریاد ار خود بسان حافظ |
|
| |
قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت |
|
