دیوان حافظ/آنکه پامال جفا کرد چو خاک راهم

by حافظ

۳۶۱	آنکه پامال جفا کرد چو خاک راهم			خاک می‌بوسم و عذر قدمش میخواهم		۳۵۳
	من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا			بندهٔ معتقد و چاکر دولتخواهم
	بسته‌ام در خم گیسوی تو امید دراز			آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم
	ذرّهٔ خاکم و در کوی توام جای خوشست			ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم
	پیر میخانه سحر جام‌جهان بینم داد			و اندران آینه از حسن تو کرد آگاهم
	صوفی صومعهٔ عالم قدسم لیکن			حالیا دیر مغانست حوالتگاهم
	با من راه‌نشین خیز و سوی میکده آی			تا در آن حلقه ببینی که چه صاحب جاهم
	مست بگذشتی و از حافظت اندیشه نبود			آه اگر دامن حسن تو بگیرد آهم
		خوشم آمد که سحر خسرو خاور میگفت
		با همه پادشهی بندهٔ توران‌شاهم