| | | | | | |
| ۶۲ |
مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست |
|
تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست |
۲۵ |
| |
واله و شیداست دایم همچو بلبل در قفس |
|
طوطی طبعم ز عشق شکّر و بادام دوست |
|
| |
زلف او دام است و خالش دانهٔ آن دام و من |
|
بر امید دانهٔ افتاده‌ام در دام دوست |
|
| |
سر ز مستی برنگیرد تا بصبح روز حشر |
|
هر‌که چون من در ازل یک جرعه خورد از جام دوست |
|
| |
بس نگویم شمّهٔ از شرح شوق خود ازانک |
|
دردسر باشد نمودن بیش از این ابرام دوست |
|
| |
گر دهد دستم کشم در دیده همچون توتیا |
|
خاک راهی کان مشرّف گردد از اقدام دوست |
|
| |
میل من سوی وصال و قصد او سوی فراق |
|
ترک کام خود گرفتم تا براید کام دوست |
|
| |
حافظ اندر درد او میسوز و بی‌درمان بساز |
|
| |
زانکه درمانی ندارد درد بی‌آرام دوست |
|
