دیوان حافظ/به جان پیر خرابات و حق صحبت او
ظاهر
۴۰۵ | بجان پیر خرابات و حقّ صحبت او | که نیست در سر من جز هوای خدمت او | ۴۰۷ | |||
بهشت اگر چه نه جای گناهکارانست | بیار باده که مستظهرم بهمّت[۱] او | |||||
چراغ صاعقه آن سحاب روشن باد | که زد بخرمن ما آتش محبّت او | |||||
بر آستانهٔ میخانه گر سری بینی | مزن بپای که معلوم نیست نیّت او | |||||
بیا که دوش بمستی سروش عالم غیب | نوید داد که عامست فیض رحمت او | |||||
مکن بچشم حقارت نگاه در من مست | که نیست معصیت و زهد بیمشیّت او | |||||
نمیکند دل من میل زهد و توبه ولی | بنام خواجه بکوشیم و فرّ دولت او | |||||
مدام خرقهٔ حافظ بباده در گروست | ||||||
مگر ز خاک خرابات بود فطرت[۲] او |