دیوان حافظ/فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم

by حافظ

۳۶۷	فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم			که حرامست می آنجا که نه یارست ندیم		۳۵۱
	چاک خواهم زدن این دلق ریایی چکنم			روح را صحبت ناجنس عذابیست الیم
	تا مگر جرعه فشاند لب جانان بر من			سالها شد که منم بر در میخانه مقیم
	مگرش خدمت دیرین من از یاد برفت			ای نسیم سحری یاد دهش عهد قدیم
	بعد صد سال اگر بر سر خاکم گذری			سر برآرد ز گلم رقص کنان عظم رمیم
	دلبر از ما بصد امّید ستد اوّل دل			ظاهراً عهد فرامش نکند خلق کریم
	غنچه گو تنگ دل از کار فروبسته مباش			کز دم صبح مدد یابی و انفاس نسیم
	فکر بهبود خود ایدل ز دری دیگر کن			درد عاشق نشود به بمداوای حکیم
	گوهر معرفت آموز که با خود ببری			که نصیب دگرانست نصاب زر و سیم
	دام سختست مگر یار شود لطف خدا			ور نه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم
		حافظ ار سیم و زرت نیست چه شد شاکر باش
		چه به از دولت لطف سخن و طبع سلیم