| | | | | | |
| ۴۷۷ |
دو یار زیرک و از بادهٔ کهن دومنی |
|
فراغتیّ و کتابیّ و گوشهٔ چمنی |
۴۵۰ |
| |
من این مقام بدنیا و آخرت ندهم |
|
اگر چه در پیم افتند هر دم انجمنی |
|
| |
هر آنکه کُنج قناعت بگنج دنیا داد |
|
فروخت یوسف مصری بکمترین ثمنی |
|
| |
بیا که رونق این کارخانه کم نشود |
|
بزهد همچو توئی یا بفسق همچو منی |
|
| |
ز تندباد حوادث نمی‌توان دیدن |
|
درین چمن که گلی بوده است یا سمنی |
|
| |
ببین در آینهٔ جام نقش بندی غیب |
|
که کس بیاد ندارد چنین عجب زمنی |
|
| |
ازین سموم که بر طرف بوستان بگذشت |
|
عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی |
|
| |
بصبر کوش تو ایدل که حق رها نکند |
|
چنین عزیز نگینی بدست اهرمنی |
|
| |
مزاج دهر تبه شد درین بلا حافظ |
|
کجاست فکر حکیمیّ و رای برهمنی |
|
