دیوان حافظ/دو یار زیرک و از باده کهن دو منی

از ویکی‌نبشته
۴۷۷  دو یار زیرک و از بادهٔ کهن دومنی فراغتیّ و کتابیّ و گوشهٔ چمنی  ۴۵۰
  من این مقام بدنیا و آخرت ندهم اگر چه در پیم افتند هر دم انجمنی  
  هر آنکه کُنج قناعت بگنج دنیا داد فروخت یوسف مصری بکمترین ثمنی  
  بیا که رونق این کارخانه کم نشود بزهد همچو توئی یا بفسق همچو منی  
  ز تندباد حوادث نمی‌توان دیدن درین چمن که گلی بوده است یا سمنی  
  ببین در آینهٔ جام نقش بندی غیب که کس بیاد ندارد چنین عجب زمنی  
  ازین سموم که بر طرف بوستان بگذشت عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی  
  بصبر کوش تو ایدل که حق رها نکند چنین عزیز نگینی بدست اهرمنی  
  مزاج دهر تبه شد درین بلا حافظ کجاست فکر حکیمیّ و رای برهمنی