| | | | | | |
| ۲۸۹ |
مجمع خوبی و لطفست عذار چو مهش |
|
لیکنش مهر و وفا نیست خدایا بدهش |
۲۷۹ |
| |
دلبرم شاهد و طفلست و ببازی روزی |
|
بکشد زارم و در شرع نباشد گنهش |
|
| |
من همان به که ازو نیک نگه دارم دل |
|
که بد و نیک ندیدست و ندارد نگهش |
|
| |
بوی شیر از لب همچون شکرش می‌آید |
|
گر چه خون میچکد از شیوهٔ چشم سیهش |
|
| |
چارده ساله بتی چابک[۱] شیرین دارم |
|
که بجان حلقه بگوش است مه چاردهش |
|
| |
از پی آن گل نورُسته دل ما یا رب |
|
خود کجا شد که ندیدیم درین چند گهش |
|
| |
یار دلدار من ار قلب بدینسان شکند |
|
ببرد زود بجانداری[۲] خود پادشهش |
|
| |
جان بشکرانه کنم صرف گر آن دانهٔ دُر |
|
| |
صدف سینهٔ حافظ بود آرامگهش |
|
