| | | | | | |
| ۴۵۴ |
ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی |
|
ازین باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی |
۴۷۵ |
| |
چو گل گر خردهٔ داری خدا را صرف عشرت کن |
|
که قارون را غلطها داد سودای زراندوزی |
|
| |
ز جام گل دگر بلبل چنان مست می لعلست |
|
که زد بر چرخ فیروزه صفیر تخت فیروزی[۱] |
|
| |
بصحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی |
|
بگلزار آی کز بلبل[۲] غزل گفتن بیاموزی |
|
| |
چو امکان خلود ایدل درین فیروزه ایوان نیست |
|
مجال عیش فرصت دان بفیروزیّ و بهروزی |
|
| |
طریق کام بخشی چیست ترک کام خود کردن |
|
کلاه سروری آنست کز این ترک بردوزی |
|
| |
سخن در پرده میگویم چو گل از غنچه بیرون آی |
|
که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی[۳] |
|
| |
ندانم نوحهٔ قمری بطرف جویباران چیست |
|
مگر او نیز همچون من غمی دارد شبانروزی |
|
| |
میّ دارم چو جان صافیّ و صوفی میکند عیبش |
|
خدایا هیچ عاقل را مبادا بخت بد روزی |
|
| |
جدا شد یار شیرینت کنون تنها نشین ای شمع |
|
که حکم آسمان اینست اگر سازی و گر سوزی |
|
| |
بعُجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم |
|
بیا ساقی[۴] که جاهل را هنی‌تر[۵] میرسد روزی |
|
| |
می اندر مجلس آصف بنوروز جلالی[۶] نوش |
|
که بخشد جرعهٔ جامت جهان را ساز نوروزی |
|
| |
نه حافظ میکند تنها دعای خواجه تورانشاه |
|
ز مدح آصفی خواهد جهان عیدیّ و نوروزی |
|
| |
جنابش پارسایانراست محراب دل و دیده |
|
| |
جبینش صبح خیزانراست روز فتح و فیروزی |
|
