| | | | | | |
| ۴۹۰ |
در همه دیر مغان نیست چو من شیدائی[۱] |
|
خرقه جائی گرو باده و دفتر جائی |
۴۵۶ |
| |
دل که آیینهٔ شاهیست غباری دارد |
|
از خدا می‌طلبم صحبت روشن رائی |
|
| |
کرده‌ام توبه بدست صنم[۲] باده فروش |
|
که دگر می نخورم بی رخ بزم آرائی |
|
| |
نرگس ار لاف زد از شیوهٔ چشم تو مرنج |
|
نروند اهل نظر از پی نابینائی |
|
| |
شرح این قصّه مگر شمع برآرد بزبان |
|
ور نه پروانه ندارد بسخن پروائی |
|
| |
جویها بسته‌ام از دیده بدامان که مگر |
|
در کنارم بنشانند سهی بالائی |
|
| |
کشتی باده بیاور که مرا بی رخ دوست |
|
گشت هر گوشهٔ چشم از غم دل دریائی |
|
| |
سخن غیر مگو با من معشوقه پرست |
|
کز وی و جام میم نیست بکس پروائی |
|
| |
این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه میگفت |
|
بر در میکدهٔ با دف و نی ترسائی |
|
| |
گر مسلمانی ازینست که حافظ دارد |
|
| |
آه اگر از پی امروز بود فردائی |
|
