دیوان حافظ/به جان او که گرم دست‌رس به جان بودی

by حافظ

۴۴۲	بجان او که گرم دست‌رس بجان بودی			کمینه پیشکش بندگانش آن بودی		۴۷۸
	بگفتمی که[۱] بها چیست خاک پایش را			اگر حیات گرانمایه جاودان بودی
	به بندگیّ قدش سرو معترف گشتی			گرش چو سوسن آزاده ده زبان بودی
	بخواب نیز نمی‌بینمش چه جای وصال[۲]			چو این نبود و ندیدیم باری آن بودی
	اگر دلم نشدی پایبند طرّهٔ او			کیش قرار درین تیره خاکدان بودی
	برخ چو مهر فلک بی‌نظیر آفاقست			بدل دریغ که یک ذرّه مهربان بودی
	درآمدی ز درم کاشکی چو لمعهٔ نور			که بر دو دیدهٔ ما حکم او روان بودی
		ز پرده نالهٔ حافظ برون کی افتادی
		اگر نه همدم مرغان صبح خوان بودی

---

1. بعضی نسخ: عیان شدی که.
2. چنین است در ل ر ی، خ م نخ: خیال