دیوان حافظ/ای که مهجوری عشاق روا میداری

by حافظ

۴۴۹	ای که مهجوری عشّاق روا میداری			عاشقانرا ز بر خویش جدا میداری		۴۴۴
	تشنهٔ بادیه را هم بزلالی دریاب			بامیدی که درین ره بخدا میداری
	دل ببردیّ و بحل کردمت ای جان لیکن			به ازین دار نگاهش که مرا میداری
	ساغر ما که حریفان دگر می‌نوشند			ما تحمّل نکنیم ار تو روا میداری
	ای مگس حضرت[۱] سیمُرغ نه جولانگه تست			عرض خود می‌بری و زحمت ما میداری
	تو بتقصیر خود افتادی ازین در محروم			از که می‌نالی و فریاد چرا میداری
		حافظ از پادشهان پایه بخدمت طلبند
		سعی نابرده چه امّید عطا میداری

---

1. چنین است در جمیع نسخ قدیمه که نزد اینجانب حاضر است و نیز در شرح سودی، نسخ چاپی: عرصهٔ.