پرش به محتوا

دیوان حافظ/ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

از ویکی‌نبشته
۵۴  ز گریه مردم چشمم نشسته در خونست ببین که در طلبت حال مردمان چونست  ۸۴
  بیاد لعل تو و چشم مست میگونت ز جام غم می لعلی که میخورم خونست  
  ز مشرق سر کو آفتاب طلعت تو اگر طلوع کند طالعم همایونست  
  حکایت لب شیرین کلام فرهادست شکنج طرّهٔ لیلی مقام مجنونست  
  دلم بجو که قدت همچو سرو دلجویست سخن بگو که کلامت لطیف و موزونست  
  ز دور باده بجان راحتی رسان ساقی که رنج خاطرم از جور دور گردونست  
  از آندمی که ز چشمم برفت رود عزیز کنار دامن من همچو رود جیحونست  
  چگونه شاد شود اندرون غمگینم باختیار که از اختیار بیرونست  
  ز بیخودی طلب یار میکند حافظ  
  چو مفلسی که طلبکار گنج قارونست