| | | | | | |
| ۲۶۹ |
دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس |
|
نسیم روضهٔ شیراز پیک راهت بس |
۲۶۹ |
| |
دگر ز منزل جانان سفر مکن درویش |
|
که سیر معنوی و کنج خانقاهت بس |
|
| |
وگر کمین بگشاید غمی ز گوشهٔ دل |
|
حریم درگه پیر مغان پناهت بس |
|
| |
بصدر مصطبه بنشین و ساغر می نوش |
|
که این قدر ز جهان کسب مال و جاهت بس |
|
| |
زیادتی مطلب کار بر خود آسان کن |
|
صراحی می لعل و بتی چو ماهت بس |
|
| |
فلک بمردم نادان دهد زمام مُراد |
|
تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بس |
|
| |
هوای مسکن مألوف و عهد یار قدیم |
|
ز رهروان سفرکرده عذرخواهت بس |
|
| |
بمنّت دگران خو مکن که در دو جهان |
|
رضای ایزد و انعام پادشاهت بس |
|
| |
بهیچ ورد دگر نیست حاجت ای حافظ |
|
| |
دعای نیمشب و درس صبحگاهت بس |
|
