دیوان حافظ/حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم

by حافظ

۳۵۵	حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم			که کشم رخت بمیخانه و خوش بنشینم		۳۴۳
	جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم			یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم
	جز صراحیّ و کتابم نبود یار و ندیم			تا حریفان دغا را بجهان کم بینم
	سر بآزادگی از خلق برآرم چون سرو			گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم
	بس که در خرقهٔ آلوده زدم لاف صلاح			شرمسار از رخ ساقیّ و می رنگینم
	سینهٔ تنگ من و بار غم او هیهات			مرد این بار گران نیست دل مسکینم
	من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر			این متاعم که همی‌بینی و کمتر زینم
	بندهٔ آصف عهدم دلم از راه مبر			که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم
		بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسند
		که مکدّر شود آیینهٔ مهرآیینم