دیوان حافظ/مردم دیده ما جز برخت ناظر نیست

از ویکی‌نبشته
۷۰  مردم دیدهٔ ما جز برخت ناظر نیست دل سرگشتهٔ ما غیر ترا ذاکر نیست  ۷۵
  اشکم احرام طواف حرمت می‌بندد گر چه از خون دل ریش دمی طاهر نیست  
  بستهٔ دام و قفس باد چو مرغ وحشی طایر سدره اگر در طلبت طایر نیست  
  عاشق مفلس اگر قلب دلش کرد نثار مکنش عیب که بر نقد روان قادر نیست  
  عاقبت دست بدان سرو بلندش برسد هر که را در طلبت همّت او قاصر نیست  
  از روان‌بخشی عیسی نزنم دم هرگز زانکه در روح‌فزائی چو لبت ماهر نیست  
  من که در آتش سودای تو آهی نزنم کی توان گفت که بر داغ دلم صابر نیست  
  روز اوّل که سر زلف تو دیدم گفتم که پریشانی این سلسله را آخر نیست  
  سر پیوند تو تنها نه دل حافظ راست کیست آنکش سر پیوند تو در خاطر نیست[۱]  

  1. این مصراع از سعدی و مطلع غزلی از طیبّات است و مصراع دوّم آن اینست : یا نظر در تو ندارد مگرش ناظر نیست.