دیوان حافظ/چو آفتاب می از مشرق پیاله بر آید
ظاهر
۲۳۴ | چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید | ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآید | ۲۱۰ | |||
نسیم در سر گل بشکند کُلالهٔ سنبل | چو از میان چمن بوی آن کُلاله برآید | |||||
حکایت شب هجران نه آن حکایت حالیست | که شمّهٔ ز بیانش بصد رساله برآید | |||||
ز گرد خوان نگون فلک طمع نتوان داشت | که بی ملالت صد غصّه یک نواله برآید | |||||
بسعی خود نتوان برد پی بگوهر مقصود | خیال باشد کاین کار بیحواله برآید | |||||
گرت چو نوح نبی صبر هست در غم طوفان | بلا بگردد و کام هزارساله برآید | |||||
نسیم زلف تو چون بگذرد بتربت حافظ | ||||||
ز خاک کالبدش صد هزار لاله برآید |