پرش به محتوا

دیوان حافظ/چو آفتاب می از مشرق پیاله بر آید

از ویکی‌نبشته
۲۳۴  چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآید  ۲۱۰
  نسیم در سر گل بشکند کُلالهٔ سنبل چو از میان چمن بوی آن کُلاله برآید  
  حکایت شب هجران نه آن حکایت حالیست که شمّهٔ ز بیانش بصد رساله برآید  
  ز گرد خوان نگون فلک طمع نتوان داشت که بی ملالت صد غصّه یک نواله برآید  
  بسعی خود نتوان برد پی بگوهر مقصود خیال باشد کاین کار بی‌حواله برآید  
  گرت چو نوح نبی صبر هست در غم طوفان بلا بگردد و کام هزارساله برآید  
  نسیم زلف تو چون بگذرد بتربت حافظ  
  ز خاک کالبدش صد هزار لاله برآید