دیوان حافظ/به تیغم گر کشد دستش نگیرم

by حافظ

۳۳۱	بتیغم گر کشد دستش نگیرم			وگر تیرم زند منّت پذیرم		۳۱۰
	کمان ابرویت را گو بزن تیر			که پیش دست و بازویت بمیرم
	غم گیتی گر از پایم درآرد			بجز ساغر که باشد دستگیرم
	برآی ای آفتاب صبح امّید			که در دست شب هجران اسیرم
	بفریادم رس ای پیر خرابات			بیک جرعه جوانم کن که پیرم
	بگیسوی تو خوردم دوش سوگند			که من از پای تو سر بر نگیرم
	بسوز این خرقهٔ تقوا تو حافظ			که گر آتش شوم در وی نگیرم