دیوان حافظ/ایدل گر از آن چاه زنخدان بدر آئی

by حافظ

۴۹۴	ای دل گر از آن چاه زنخدان بدرآئی			هر جا که روی زود پشیمان بدرآئی		۴۶۶
	هش دار که گر وسوسهٔ عقل کنی گوش			آدم صفت از روضهٔ رضوان بدرآئی
	شاید که بآبی فلکت دست نگیرد			گر تشنه لب از چشمهٔ حیوان بدرآئی
	جان میدهم از حسرت دیدار تو چون صبح			باشد که چو خورشید درخشان بدرآئی
	چندان چو صبا بر تو گمارم دم همّت			کز غنچه چو گل خرّم و خندان بدرآئی
	در تیره شب هجر تو جانم بلب آمد			وقتست که همچون مه تابان بدرآئی
	بر رهگذرت بسته‌ام از دیده دو صد جوی			تا بو که تو چون سرو خرامان بدرآئی
		حافظ مکن اندیشه که آن یوسف مه رو
		بازآید و از کلبهٔ احزان بدرآئی