دیوان حافظ/به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می
ظاهر
۴۳۰ | بصوت بلبل و قمری اگر ننوشی می | علاج کی کنمت آخرالدّواء الکیّ | ۴۷۴ | |||
ذخیرهٔ بنه از رنگ و بوی فصل بهار | که میرسند ز پی رهزنان بهمن و دی | |||||
چو گل نقاب برافکند و مرغ زد هوهو | منه ز دست پیاله چه میکنی هی هی | |||||
شکوه سلطنت و حسن[۱] کی ثباتی داد | ز تخت جم سخنی مانده است و افسر کی | |||||
خزینه داری[۲] میراث خوارگان کفرست | بقول مطرب و ساقی بفتوی دف و نی | |||||
زمانه هیچ نبخشد که باز نستاند | مجو ز سفله مروّت که شیئه لا شی | |||||
نوشتهاند بر ایوان جنّة المأوی | که هر که عشوهٔ دنیی خرید وای بوی | |||||
سخا نماند سخن طی کنم شراب کجاست | بده بشادی روح و روان حاتم طی | |||||
بخیل بوی خدا نشنود بیا حافظ | ||||||
پیاله گیر و کرم ورز و الضّمان علی |