دیوان حافظ/ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش

by حافظ

۲۸۷	ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش			دلم از عشوهٔ شیرین شکرخای تو خوش		۲۸۷
	همچو گلبرگ طری هست وجود تو لطیف			همچو سرو چمن خلد سراپای تو خوش
	شیوه و ناز تو شیرین خط و خال تو ملیح			چشم و ابروی تو زیبا قد و بالای تو خوش
	هم گلستان خیالم ز تو پرنقش و نگار			هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش
	در ره عشق که از سیل بلا[۱] نیست گذار			کرده‌ام خاطر خود را بتمنّای[۲] تو خوش
	شکر چشم تو چگویم که بدان بیماری			میکند درد مرا از رخ زیبای تو خوش
		در بیابان طلب گر چه ز هر سو خطریست
		میرود حافظ بیدل بتولّای تو خوش

---

1. بعضی نسخ : فنا، بعضی دیگر : ز سیلاب بلا (یا : فنا).
2. بعضی نسخ : بتماشای، - یعنی در ره عشق که بواسطهٔ سیل بلا عبور و نیل بوصل ممکن نیست من خاطر خود را فقط بتمنّای تو خوش کرده‌ام.