کلیات سعدی/غزلیات/مگر نسیم سحر بوی یار من دارد

by سعدی

۱۷۱– ب

	مگر نسیم سحر بوی یار من دارد			که راحت دل امیدوار من دارد
	بپای سرو درافتاده‌اند لاله و گل			مگر شمایل قد نگار من دارد
	نشان راه سلامت ز من مپرس[۱] که عشق			زمام خاطر بی‌اختیار من دارد
	گلا و تازه بهارا توئی که عارض تو			طراوت گل و بوی بهار[۲] من دارد
	دگر سر من و بالین عافیت هیهات			بدینهوس که سر خاکسار من دارد
	بهرزه در سر او روزگار کردم و او			فراغت از من و از روزگار من دارد
	مگر بدرد دلی بازمانده‌ام یا رب			کدام دامن همت[۳] غبار من دارد؟
	بزیر بار تو سعدی چو خر بگل درماند			دلت نسوزد که بیچاره بار من دارد

---

1. مجوی.
2. در یک نسخه: طراوت غزل آبدار.
3. خاطر.