کلیات سعدی/غزلیات/هر آن ناظر که منظوری ندارد
ظاهر
< کلیات سعدی | غزلیات
۱۷۲– ط
هر آن ناظر که منظوری ندارد | چراغ دولتش نوری ندارد | |||||
چه کار اندر بهشت آن مدّعی را | که میل امروز با حوری ندارد؟ | |||||
چه ذوق از ذکر پیدا آید آنرا | که پنهان شوق مذکوری ندارد؟ | |||||
میان عارفان صاحبنظر نیست | که خاطر پیش منظوری ندارد | |||||
اگر سیمرغی اندر دام زلفی | بماند، تاب عصفوری ندارد | |||||
طبیب ما یکی نامهربانست | که گوئی هیچ رنجوری ندارد | |||||
ولیکن چون عسل بشناخت سعدی | فغان از دست زنبوری ندارد |